„Rozwój człowieka a społeczne i biologiczne aspekty”
Człowiek nie tylko zmienia się przez całe swoje życie ale również rozwija się i kształtuje od swojego poczęcia aż do śmierci. W każdym swoim okresie życia zmienia się bowiem jego ciało, funkcjonowanie psychicznie, emocjonalne jak i społeczne. Zmienia się jego spostrzeganie siebie i otoczenia oraz umiejętność podejmowania decyzji i znajdowania się w różnych sytuacjach tak jak wymagają tego normy społeczne. Środowisko stawia mu rozmaite wymagania w różnych momentach jego życia. Poziom osiągnięć rozwojowych zależy od tego jak został człowiek wyposażony przez naturę i od jakości społeczeństwa w którym zaspakaja swoje potrzeby. A więc człowiek i jego rozwój podlega dwóm ważnym czynnikom: sile biologicznej i sile społecznej(A.Brzeźińska, 2007).
Perspektywa społeczno-kulturowa, mówi o tym że człowiek jest wytworem socjalizacji w konkretnej grupie społecznej, która zanurzona jest w szerszej kulturze. W poszczególnych kulturach panują odmienne normy, wartości i wzorce zachowania. W miarę socjalizacji człowiek utożsamia się z tymi normami i staje się uczestnikiem danej kultury w której rozwija swoje możliwości i poczucie własnej wartości (Wojcieszke 2002).
Rozwój człowieka wyznaczany jest przez społeczne i biologiczne konteksty. Doświadczenia z dzieciństwa mają więc istotne znaczenia na późniejsze funkcjonowanie jednostki w jej kulturze. Na podstawie najwcześniejszych wydarzeń możemy nie zauważać okazji jakie niesie nam życie, oraz omijać innych ludzi, nie potrafiąc korzystać z ich obecności jak i nie wykształcić umiejętności do zachowania się w trudnych sytuacjach.
No więc wczesne dzieciństwo powinno ukształtować u dziecka poczucie bezpieczeństwa, emocjonalność we wzajemnych kontaktach społecznych jak i poczucie wpływu. Około 2-3 roku życia dziecko potrzebuje nadania granic i poczucia kontroli aby mógł wykształcić w sobie poczucie odpowiedzialności za siebie. W wieku przedszkolnym natomiast najistotniejszą kwestia staje się socjalizacja i kontakt ze światem. Tu zaczyna rozwijać się także spontaniczność i samodzielność. W raz z pójściem do szkoły dziecko nabywa zdolności do współpracy i chęci do samodzielności rozwiązywania problemów. Podczas dorastania najistotniejszą rzeczą staje się aprobata społeczna jak i kształtowanie postaw i wartości (A. Brzeźińska, 2007).
Izabela Wojtas